Als reactie op de geleidelijke en onafwendbare toenemende urbanisatie in Nederland ontwikkelt het architectenbureau Van den Broek en Bakema vanaf 1948 diverse stedenbouwkundige ontwerpen. De buitengewoon grote schaal van de projecten wordt ingegeven door het optimistische geloof in de maakbaarheid van de samenleving.
Van den Broek en Bakema beschouwen deze megastructuren als het antwoord op de toenemende welvaart, de behoefte aan mobiliteit, recreatie en bevolkingsgroei. Het project Stad op Pampus uit 1964 voorziet in de bouw van een stad voor 350.000 inwoners op een aan te leggen groep eilanden in het IJmeer, ten oosten van Amsterdam. Ter vergelijking: IJburg, dat vanaf 2000 wordt gerealiseerd, is gebouwd voor ongeveer 18.000 inwoners. Van den Broek en Bakema geven het centrum van Stad op Pampus vorm als een lineaire reeks gebouwen met winkels, woningen en kantoren. De gebouwen zijn tot veertig verdiepingen hoog. Deze kern wordt ontsloten door een centrale verkeersader met onder andere een monorail. Langs de randen is de bebouwing lager en open zodat de inwoners en gebruikers dagelijks kunnen profiteren van de recreatieve functie van het water en het landschap.
Halverwege de jaren zestig bekoelt het enthousiasme voor de onbegrensde mogelijkheden van de welvaartsstaat. Bovendien uiten vakgenoten en publiek kritiek op het als onmenselijk getypeerde massale karakter van deze projecten van het bureau. Als gevolg van die twijfel zullen slechts enkele megastructuren in afgezwakte vorm - met de schaal van een zeer groot gebouw - worden gerealiseerd.
Er zijn nog geen reacties op dit project.