Noordoostpolder

De drooglegging van de polders in het IJsselmeer had als doel de areaal landbouwgrond in Nederland te vergroten. Na het aanleggen van een ringdijk in 1940 duurt het twee jaar voordat de Noordoostpolder, de tweede polder die wordt veroverd op het IJsselmeer, is drooggemalen.

Vanwege de toekomstige agrarische functie is het verkavelingplan en het stelsel van wegen, kanalen, tochten en dorpen afgestemd op het zo goed mogelijk benutten van het nieuwe land. De Dienst Zuiderzeewerken, belast met het hoofdontwerp van de Noordoostpolder, geeft Emmeloord een centrumfunctie in het gebied. De kleinere dorpen op kruisingen van wegen zoals Tollebeek, Nagele, Luttelgeest en Marknesse liggen daar in een ring omheen. De situering wordt op basis van fietsafstand bepaald.

Het beplantingsontwerp ontstaat na de bepaling van het verkavelingplan en de infrastructuur. Diverse bureaus maken hiervoor vanaf 1938 ontwerpen, zoals J.T.P. Bijhouwer, C. Pouderoyen, M.J. Granpré Molière en Piet Verhagen. Slechte grond wordt onttrokken aan de agrarische functie en aangeplant als recreatiebos. En langs de rand van de polder, langs doorgaande wegen, en als erfafscheidingen verrijsteen scherm van bomen met een windkerende functie. Op die manier ontstaat een beplantingsschema waarmee de vlakte in ruimtelijke compartimenten wordt verdeeld en wegen zichtbaar worden.

Overigens mag niet iedereen in de nieuwe polder gaan wonen. De kavels met de stukken landbouwgrond worden toegewezen aan boeren die eerst zorgvuldig zijn geselecteerd. De Dienst Zuiderzeewerken is van mening dat de kundigheid van de landbouwers voor het slagen van deze geleide kolonisatie essentieel is. De inrichting is in 1962 voltooid.