Paul de Ley

Paul de Ley (1943) geldt als pionier van de Nederlandse stadsvernieuwing. In de eerste helft van de jaren zeventig raakt hij samen met Jouke van den Bout betrokken bij bewonersacties tegen sloop en kantoorbouw op het Bickerseiland.

Al tijdens zijn studie aan de Amsterdamse Academie van Bouwkunst (1964-1972) zoekt De Ley aansluiting bij de toen opkomende democratiseringsbeweging en het buurtverzet tegen sloop en cityvorming in de Amsterdamse binnenstad. Het structuralisme van Aldo van Eyck viert hoogtij aan de academie. De Ley combineert de formele invloed van Van Eyck met een 'sociaal-realistische' benadering, gericht op het 'bouwen voor de buurt'. Als veelbelovende student komt hij terecht op het bureau van Van Eyck, waar hij vanaf 1970 werkt aan het Nieuwmarktplan. Maar hij gaat al snel zijn eigen weg. Hij stort zich met medestudent Jouke van den Bout in de strijd voor het behoud van het Bickerseiland.

De Ley's Amsterdamse Bickerseiland-project (1970-1975) is het eerste stadsvernieuwingsproject op stedelijke schaal in Nederland en trekt internationale aandacht. In deze oude havenbuurt, die bedreigd wordt met sloop en grootschalige kantoorbouw, slaagt een alliantie van buurtbewoners, actievoerders en architecten erin het proces van cityvorming en overloop (het verplaatsen van centrumbewoners naar groeikernen als Purmerend en Almere) te stoppen. 

Na Bickerseiland ontwikkelt De Ley zich tot stadsvernieuwingsspecialist en bouwt hij onder meer aan de Oude Schans, het Binnengasthuisterrein en de Zwanenburgwal in Amsterdam en het Witte Dorp in Rotterdam. De Ley is niet alleen actief als architect, maar ook als publicist en docent. Al vanaf eind jaren zestig publiceert hij artikelen in de algemene pers en de vakpers over kleinschalig bouwen, inspraak en stadsvernieuwing. Daarnaast is hij gastdocent aan de Academie van Bouwkunst in Amsterdam en docent aan de Rietveldacademie in Amsterdam.

Lees ook dit artikel over de verwerving van het archief van Paul de Ley en de achtergronden ervan.