Jan Verhoeven

Jan Verhoeven (1926-1994) wordt samen met Herman Hertzberger, Joop van Stigt en Piet Blom gezien als de vaandeldrager van het structuralisme. Voortbouwend op de ideeën van Aldo van Eyck wil deze stroming afrekenen met de zakelijke, grootschalige architectuur van het modernisme.

Begin jaren zestig studeert Verhoeven aan de Academie van Bouwkunst in Amsterdam. Daar krijgt hij les van Aldo van Eyck. De architectuuropvattingen van Van Eyck oefenen een blijvende invloed op hem uit.

Net als zijn leermeester streeft Verhoeven met behulp van geometrische vormen naar de verzoening van 'dubbelfenomenen' als: licht-donker; gesloten-open; groot-klein en privaat-collectief. Dit zien we terug bij zijn eigen woning in Hoevelaken (1965). Geen koele doos van beton en glas, maar een uit baksteen en hout opgetrokken huis met een tentachtig dak. Verhoeven raakt de juiste snaar met zijn expressieve stijl en de 'verfrissende' wisselwerking tussen open- en beslotenheid. Nadat in 1976 in Hoevelaken de derde generatie Verhoeven-woningen wordt gebouwd, krijgt het dorp in de volksmond de naam 'Verhoevelaken'. 

Na Hoevelaken volgen meerdere opdrachten. Al snel wordt Verhoeven samen met Herman Hertzberger, Joop van Stigt en Piet Blom gezien als de vaandeldrager van het structuralisme. Voortbouwend op de ideeën van Van Eyck wil deze stroming afrekenen met de zakelijke, grootschalige architectuur van het modernisme. In de ontwerpen met complexe geometrische structuren staat de ontmoetingsplek centraal. Voor Verhoeven is de verhouding individu-gemeenschap cruciaal. Zijn overtuiging: "Hoe meer aandacht voor het individu des te beter zal hij functioneren binnen een gemeenschap." Zelf omschrijft hij dit als 'personalistisch socialisme'. Het resulteert in gebouwen met een nadrukkelijke wisselwerking tussen publieke en private ruimten, zoals het plan Hofdijk in Rotterdam.