Siegfried Nassuth

Siegried Nassuth (1922) is vanaf 1962 tot zijn pensionering in 1981 betrokken bij de ontwikkeling van de Bijlmermeer. In zijn stedenbouwkundig plan verwerkt hij de ideeen van de CIAM en van Le Corbusier over gescheiden functies en verkeersstromen.

Tijdens zijn studie aan de Technische Hogeschool Delft krijgt Nassuth les van onder anderen Cornelis van Eesteren en Th.K. van Lohuizen. Beide hoogleraren zijn verantwoordelijk voor het Algemeen Uitbreidingsplan (AUP) van Amsterdam uit 1934. Na zijn afstuderen treedt hij in dienst van de toenmalige Dienst Stadsontwikkeling van de Gemeente Amsterdam.

In 1962 wordt Nassuth aan het hoofd geplaatst van de groep stadsplanners die zich bezighoudt met plannen voor de Bijlmermeer, de nieuwe Amsterdamse uitbreiding ten zuidoosten van de stad. Nassuth laat zich inspireren door de ideeën van de CIAM en de Zwitserse architect Le Corbusier, die een strikte scheiding voorstaan tussen wonen, werken en recreëren. Onderdeel van die filosofie is ook de scheiding van auto-, fiets- en voetgangersverkeer. In zijn ontwerp voor de Bijlmermeer werkt Nassuth dat principe strikt uit.

Het hoofd van de Dienst Stadsontwikkeling, Jakoba Mulder is, evenals Van Eesteren, die als adviseur bij het project betrokken is, zeer kritisch over de schaal van het plan. Mulder maakt een alternatief stedenbouwkundig plan, met meer laagbouw en middelhoogbouw in plaats van de hoogbouw van tien verdiepingen. In dit plan is ook sprake van een grotere vermenging van functies. Desondanks wordt besloten tot een nagenoeg ongewijzigde uitvoering van het plan van Nassuth.

Nassuth blijft betrokken bij de planvorming in de Bijlmermeer tot aan zijn pensionering in 1981. Voor zijn aandeel in het stedenbouwkundige ontwerp voor de Bijlmermeer krijgt Nassuth in 1998 de oeuvreprijs van het Fonds voor Beeldende Kunsten, Vormgeving en Bouwkunst.

Bron: Wikipedia